Thursday, November 19, 2009

तू येशील फिरून

बघ ना,

सर्वांना सुचते,
येते जाते,
रूसते फुगते,
हसते, रडते
माझ्याशीच का ग असली कट्टी ?
सांग ना कुणाशी तू जमवलीस बट्टी ?

येशील तर ये
मी नाही म्हणणार
ये ये ये ..

जाशील तर जा
मी नाही म्हणणार
जा जा जा

तू बाई असली,
खट्याळ कसली
तुला खूश ठेवले,
तू..
माझ्यावरच रूसली

रूस बाई रूस,
कर धूसफूस..
जाशील रूसून,
बसशील फुगून

मी म्हणेन कविते,
तुला ग हसून..
जा पोरी जा,
तू येशील फिरून..

तुझे सारे शब्द मी,
ठेवलेत जपून....!!
,
,
तू येशील फिरून

Maitreyee Bhagwat

Saturday, October 17, 2009

कॉस्च्यूम

"तू खूप गूढ आहेस "

ती त्याच्या खांद्यावर डोके घुसळत म्हणाली.

तो नुसतंच हुंकारला. ती त्याच्या टप्पो-या डोळ्यांत पहात राहिली.

"भोवळ येईल इतकी खेचली जाते रे तुझ्या डोळ्यांत.. खरेच किती गुरफटलेय ना मी. ."

मद्याचे घोट घेत घेत तो गच्चीच्या टोकाला जाऊन उभा राहिला. खाली पार्टी चालू होती. दोघेही नजर चुकवून वर आले होते.. मोकळ्या हवेत.

" आज तू सर्वांचे लक्ष वेधून घेतलेस.. सर्वात वेगळा कॉस्च्यूम तुझाच ठरलाय.. तुला कसे काय सुचले रे असे ?"

तॉ फक्त हसला. ड्रॅक्यूलाच्या कॉस्च्यूममध्ये तो खरेच आकर्षक दिसत होता. आणि काउंट ड्रॅक्यूलाची ती अदब, तो थाट त्याच्या हालचालींमधून प्रतीत होत होता.

" सुचले वगैरे नाही.. काल मला ते दुकान पहिल्यांदा दिसले. इतक्या दिवसात लक्ष गेले नव्हते पण कॉस्च्यूम ची दुकाने शोधतांना ते नजरेला पडले. आत गेलो. दुकान दार मला एकसे एक कॉस्चूम दाखवीत होता. पण माझी नजर वर टांगलेल्या या कॉस्च्यूम वर गेली आणि मग इतर गोष्टींवरचे मनच उडाले. दुकानदार मात्र इतर कॉस्च्यूमबाबत आग्रही होता.. मला तर तो त-हेवाईकच वाटला. बरं भाड्याचे म्हणावे तर सगळ्यात महागडा कॉस्च्यूम हाच आहे आणि आश्चर्य म्हणजे.. मापं जशी काय माझ्याचसाठी शिवलेली.. "

"कुठले रे दुकान ?"

" अगं.. काळाघोडा चौकातून लेफ्ट घेतल्यावर ईराण्याची बेकरी आहे ना.. तिच्याच बाजूला.."

" तिथे ? कधी पाहीले नाही.."

"तेच तर सांगतोय ना.. मी ही पाहीले नव्हते. पण काम तर झाले ना.."

"ए, खरं सांगू.. तुझी भीतीदेखील वाटतेय आज. "

त्याने हसून तिच्याकडे पाहीले. ...

"बघ हं.... तुला काय माहिती मी कोण आहे !! "

" खरंच रे, मला काहीही माहिती नाही.. तू माझ्या आयुष्यात येतोस काय, मी तुझ्यात गुरफटते काय.. आणि तुझ्याबद्दल, तुझ्या गत आयुष्याबद्दल एका शब्दानेही काहीही माहीत नसताना तुझी होते काय.. सगळंच गूढ आहे बाबा.. तू तरी सांग ना तुझ्याबद्दल "

"काय सांगू ?"

" हेच.. तुझ्याबद्दल सर्व काही .."

"मग हेच समज कि मला गत आयुष्यच नाही "

" कि सांगायचे नाही ?"

" कदाचित सांगण्यासारखे काही नसेल ! "

" हुं.....! " तिचे सर्व प्रयत्न पुन्हा वाया गेले होते..."

"आज मला घरी सोडशील ?"

" माय प्लेझर .." हात पुढे करत आणि गुडघ्यात किंचितसे अदबीने वाकत त्याने म्हटले..

ते दोघेही पुन्हा पार्टीत शिरले. तो खरोखरच गर्दीचे आकर्षण ठरला होता. कित्येक मुली आणि बायकाही त्याच्या भोवती घुटमळत होत्या. ड्रॅक्यूलाच्या त्या कॉस्च्यूममध्ये तो अगदी रूबाबदार दिसत होता. मुखवटेधारी त्या पार्टीमध्ये तो हिरो ठरला होता.

" ऐक ना, हा कॉस्च्यूम मला परत करायचाय. दुकानदाराने बजावलेय दहादा. रात्री अकरा वा. दुकान बंद होते त्याचे.. पण नंतर अर्धा तास थांबणार आहे तो. रात्री बारा च्या आत त्याला तो कॉस्च्यूम परत हवाय "

तिच्या कपाळावर आठ्या पडल्या. " राहू देत, उद्या सांगूयात त्याला काहीतरी.. नाहीतर फोन करून सांगून टाक त्याला "

" नाही नाही.. मी शब्द दिलाय त्याला.. काहीही करून गेले पाहीजे "

तिचा नाईलाज झाला. दोघही पार्किंग लॉट मध्ये आले तेव्हां थंड वारे सुटले होते. मलबार हिल ला अजूनही जाग होती. मुंबईचे मनोहारी दॄश्य दिसत होते. खाली त्याची स्पोर्टस कार उभी होती.

सातव्या मिनिटाला ते रस्त्याला लागले होते. भन्नाट वेगात त्याची कार धावत होती. ती कौतुकाने त्याच्याकडे पाहत होती.

रस्त्यावर फारशी गर्दी अशी नव्हतीच. काळा घोडा चौकाला वळसा घालून गाडी बेकरीसमोर थांअली केव्हां हे तिला कळलेदेखील नाही. गाडी बाजूला घेत चटकन उतरून त्याने तुच्याकडचा दरवाजा उघडला आणि तिला उतरण्यासाठी हात दिला.. किती अदब आहे याच्यात... तिच्या मनात विचार येऊन गेला.

बेकरी चालू होती पण शेजारी ते दुकान दिसत नव्हते.

" अरे , इथूनच तर घेतला ना मी हा कॉस्च्यूम.." तो नवल करीत उभा होता.

" आर यू शुअर , तू इथूनच घेतलास " इथे कुठेही ते दुकान दिसत नाहीय्ये...बघ आजूबाजूला "

त्याने बेकरीवाल्याला काहीतरी विचारले. त्याची मान नकारार्थी हलताना तिला दिसली. काहीतरी वेगळे घडतेय.. तिच्या संवेदनशील स्त्री मनाला इशारा मिळाला होता. तिने त्याला बोलूनही दाखवले. त्याने अपेक्षेप्रमाणेच ते उडवून लावले .

""हा कॉस्च्यूम आपण देऊन टाकूया कुणालातरी " ती पुन्हा पुन्हा म्हणत राहिली.

त्याला काहीच सुचत नव्हते. त्याने गाडीला स्टार्टर दिला आणि गिअर टाकला नाही तोच करकच्चून ब्रेकस लावले.

समोरच्याच इमारतीत ते दुकान होते आणि त्याच्या शेजारीही बेकरी होती. ..!!

तो आता पुरता गोंधळून गेलेला होता. पण दुकान तर सापडले या आनंदात तो गाडी बंद न करताच उतरला. चटकन तिला घेऊन दुकानात शिरताना त्याने गाडीकडे पाहीले देखील नाही.

घडी केलेला तो कॉस्च्यूम त्याने दुकानदारापुढे ठेवला तेव्हां दुकानदाराने त्याला कुठलाही प्रतिसाद दिला नाही.

" आपका ये कॉस्च्यूम... देखीये, आय हॅव केप्ट माय वर्ड.."

दुकानदाराने त्याच्याकडे थंड नजरेने पाहीले.

" नही चाहीये...!!"

त्याच्या डोक्यात ते वाक्य शिरायला वेळ लागला..

" क्या नही चाहीये ?"

" यह कॉस्च्यूम !!"

" क्युं ?"

" यह हमारा नही है ...!! "

आता चाट पडायची वेळ आली होती त्याच्यावर. काल आपण या दुकानातून हा कॉस्च्यूम घेतो काय, हा अटी घालतो काय आणि आता वेळ पाळली तर हा उलटतो काय..!

त्याने तावातावाने त्याच्याशी हुज्जत घालायला सुरूवात केली पण दुकानदाराची स्थितप्रज्ञता तसूभरही ढळली नव्हती.

" चल रे.. वाद नको घालूस. ती त्याला ओढतच म्हणाली "

तो गाडीत बसला तेव्हां डोके धरूनच बसला होता.

" आपण पुन्हा पार्टीत जॉईन व्हायचे का... तुला बरे वाटेल "

काही न बोलता त्याने गाडीला वेग दिला. गाडी मलबार च्या दिशेने धावू लागली......

पार्टी खालीच सोडून ते पुन्हा गच्चीवर बसले होते.. एकंदर घटनाक्रमाकडे पाहता ती चिंता व्यक्त करीत होती.

मद्याचे घोट घेतांना तो पुन्हा उत्तेजित झाला होता. तिची गंमत कराविशी त्याला वाटू लागली होती.

पुन्हा तो कॉस्च्यूम अंगावर चढवत त्याने तिला जवळ बोलावले. कदाचित ती या क्षणाची वाटच पहात असावी.

तिचा हात हातात घेत त्याने तिच्या खांद्यावरून दोन्ही हात मागे टाकले. तिच्या चेह-यावर मंद स्मित होते.

" तुला ऐकायचेय ना माझ्याबद्दल ?" चेह-यावरचे हसू दाबत शक्त तितक्या गंभीरपणे तो म्हणाला..

" तुला काय वाटले.. दुकानदाराने तो ड्रेस का परत घेतला नसावा ?" तिच्या डोळ्यांत रोखत त्याने विचारले.

पुन्हा मंद स्मित करत तिने नकारार्थी मान हलवली...

तिच्याकडे पाहत त्याने एकच वाक्य उच्चारले..

" कारण तो कॉस्च्यूम माझा आहे !!!"

,

,

,

तिच्या डोळ्यांत सावकाश भीती उमटत गेली. तिला तसे पाहून त्याला आणखीनच जोर आला. " या मुंबई शहरावर माझे साम्राज्य चालते. आणि त्यासाठी मला मदतनिसांची गरज लागते. मी त्यांना अधिकार देतो पण त्यांच्याकडून फक्त ताज्या रक्ताची अपेक्षा ठेवतो. "

" ........................................................ "

" आज तू माझी मदतनीस बनणार आहेस. आजची भाग्यवंत तू आहेस... आहेस ना तयार ?""

भीतीने तिचे डोळे विस्फारलेले होते....


त्याने तिला मिठीत ओढत तिच्या गळ्यावर आपले ओठ ठेवले मात्र..

वेदनेची एक कळ शिरशिरत त्याच्या ग़ळ्यात उतरली.

कण्हत तो बाजूला झाला तेव्हां ....

तिच्या ओठाला त्याचे रक्त लागले होते आणि बाहेर आलेले सुळे घेऊन ती भेसूर हसत होती....!!!

पुन्हा त्याच्या गळ्यात सुळे खुपसतांना ती त्याच्या कानात इतकेच पुटपुटली..

" कळाले ना तो कॉस्च्यूम त्याने माझ्यासमोर का परत घेतला नाही ?""

घड्याळात दूर कुठतरी पडणारे बाराचे टोल ऐकताना त्याची शुद्ध हरपत चालली होती...!!







Maitreyee Bhagwat

Friday, September 11, 2009

अजगर !!

तिच्याकडे पाहून तो हसला.. पण ते सूक्ष्म हसणेही तिच्या नजरेतून सुटले नाही..सुखावली ती..

"काय वं धनी..अस का बघता माज्याकडं "

"हिरॉइन दिसतीय ..अक्षी शबाना आझमी वानी "

" ऑ !! शबाना आझमी..ते वं का ? ऐशर्या का नाय ?"

दीर्घ उसासा घेत, चपलात पाय सरकवत तो काहीतरी करवादला..बाहेर पडतानाचे ते वाक्य तिला ऐकू आले .." आपल्यासारक्याला परडाय नग ?"

स्वप्नं देखील मोजून मापून पाहण्याची सवयच जडली होती गावाला. गेल्या महिन्यात हाहा:कार उडाला होता. उभं पीक पाण्यावाचून गेलं होतं..सावकाराचा तगादा सुरू झाला होता...जमीन नावावर करण्यावाचून गत्यंतर नव्हतं.
महिनाहरात दोन आत्महत्या झाल्या. रामा गेला आणि पंधरा वीस दिवसांच्या अंतराने शिर्पा पण गेला !
आपल्यापुरते तरी समस्यांचे उत्तर त्यांनी शोधले होते. संसार उघडे पडले होते. कच्चीबच्ची भूक लागल्यावर शेजारीपाजारी फिरत होती.. सुरूवातीची सहानुभूती आता ओसरली होती. आता आयका खेकसायला लागल्या होत्या..
जात्यातले भरडले गेले होते..सुपातले धास्तावलेलेच होते.

जख्ख म्हाता-या आईच्या चेह-यावर दुष्काळ दिसत होता. तिच्या चेह-यावरच्या सुरकुत्या शेतातल्या काळ्या मातीत पसरल्या होत्या. आकाशात भास्कर आग ओकत होता. दॉरवर कुठेही काळ्या मेघांचा मागमूस नव्हता. खुरटलेल्या झाडीसारखी त्याच्या डोळ्यातली आशा मावळत चालली होती. गेल्या दुष्काळात याच झाडाला बा नं टांगून घेतलं होतं. त्याला उतरवून घेताना हृदयात झालेली कालवाकालव आजही ताजी होती.

ढेकळातून असाच किती वेळ चालत होता कुणास ठाऊक...अचानक कुणीतरी त्याला ओढल्याने तंद्री भंग पावली. ""

पाबळीत नगं जाऊ ...! " शिवा कानातच ओरडला....अजगर हाय तिथं अजगर !!
भानावर येऊन त्याने शिवाकडे पाहिलं... पाबळीकडं आपण कसे काय वळालो त्याला आठवेना.. तंद्रीत बकरीच्या पिल्लामागं पावलं ओढत राहिली होती. या पिल्लानं त्याला लळा लावला होता. बा परत आलाय...त्याने मनाची समजूत घातली होती.

पिलू दिसत नव्हते...त्याच्या काळजात धस्स झालं !!

पाबळीत हालचाल दिसली म्हणून शिवाचा हात झिडकारून तो पळत सुटला.
आटलेल्या पाण्याच्या झ-याच्या आडोशाने इथे हिरवाई दिसत होती. पाण्यासाठी जनावर इथे येत होते..आणि इथेच तो दबा धरून असला होता...अजगर !!!

पिलू इथेच आले असले पाहिजे. वेड्यासारखा तो पिलाला पहात होता.. हाका मारत होता ..

आणि त्याला पिलाचा आवाज आला....केविलवाणा !!

घात झाला होता..पाठीमागून त्याला अजगाराने गिळले होते.. डोळ्यासमोर त्याचा बा अजगाराच्या कराल दाढेत चालला होता. पिलाच्या डोळ्यातला आकोश त्याच्यापर्यंत पोहोचत होता. तो स्तब्ध होऊन पहात होता...असहाय्य !!

मस्तवाल अजगर पिलाला गिळत होता.. घरी गेल्यावर आज दूध काढताना त्याच्या आईला काय उत्तर द्यायचे ? तिचा पान्हा आटला तर....आपल्या पिलांचे काय होणार ?

एक क्षण असा आला कि त्याच्या डोक्यातच तिडीक गेली. अजगराच्या भयाची जागा आता संतापाने घेतली. तावातावाने त्याने तिथली एक टोकदार आणि जड फांदी उचलली. कसलाही विचार न करता अजगरावर वार करायला सुरूवात केली. शिवा लांबूनच हे दॄश्य पहात होता....थिजलेल्या नजरेने...!

बेभान होत त्याने वेगाने वार सुरूच ठेवले होते. भक्ष्य गिळत असलेला अजगर प्रतिकार करू शकत नाही. सुस्तावून पडलेल्या त्या दैत्याला बचावाची संधीचबमिळू द्यायची नाही हा निश्चयच केला होता त्याने... घामाने निथळेपर्यंत त्याचे हे काम चालू होते..

अजगराने ते पिलू ओकून टाकले होते. ते ही निपचीत पडलेले होते. भीतीने त्याचा जीव कधीच गेला होता...

अजगरासारखाच तो गलितगात्र होऊन पडला होता..हताश ..खिन्न !!

कसेबसे आपले प्राण एकवटून त्याने रानाकडे चालायला सुरूवात केली. गावात पोहोचताच त्याला सावकाराचा निरोप आला.. त्याचा जीव खालीवर झाला.

सायंकाळच्या कॄष्णछाया घरांच्या ओसरीवर वाकुल्या दाखवू लागल्या होत्या...उघडे बोडके आकाश त्याच्याकडे निर्विकारपने पहात होते. तांबूस छटांनाही खिन्नतेची झालर दिसत होती,

मनातले मळभ झटकत तो वाड्यावर पोहोचला.

त्याला पाहताच सावकार दारापर्यंत आला. नाटकीपणे त्याच्याकडे पहात तोंड भरून हसला.

"मुदत संपली ना बाबा ? झाली का व्य्वस्था ?"

खाली मान घालून तो असहाय्यपणे अंगठाने जमीन टोकरत राहिला.

" देवाने तोंडात जुबान दिली हाय ना.. बोल ना...काय करायच ?"

बा ने याच्या बहिणीच्या लग्नासाठी काढलेले कर्ज फेडण्यासाठी त्याने वर्षभराची मुदत मागितली होती. पीक घ्यायला बियाणे लागणार होते.. त्यासाठी थोडेसे कर्ज घेताना यावेळी सगळीच जमीन गहाण टाकायला लागली होती.

" समजले....काय बी बोलायच नाय आता...तुजी अडचण मी जाणते..पण माजा पैसा अडकला बाबा...व्यवहारापुढं नाईलाज हाय बाबा "

त्याच्या कानात हे वाक्य गरम शिशासारखं ओतलं जात होतं अर्थ स्वच्छ होता... जमीन गेली होती. त्याला घेरी आल्यासारखं वाटत होतं

त्याच्या डोळ्यापुढं म्हातारी, तीन पोरं आणि बायको या सर्वांचे चेहरे फेर धरून नाचत होते... त्याला मदतीची हाक मारत होते.. त्याच्या डोळ्यात पाहत होते.

आणि त्यांची नजर...

त्याला बकरीच्या पिलाची आठवण झाली. त्या पिलाची नजर...त्याला गिळणारा अजगर !

सावकार हसत होता.. त्याचा हात धरून अंगठे उठवायचे काम करत होता.

दुपार्चा तो त्वेष ..ते वेड्यासारखे अजगराला भिडणे.... पिलाची सुटका नाहीच झाली पण जिवंतपणी..

अंगठे उठवायचे काम झाले होते.

पाबळीतला जखमी अजगर हालचाल करायला लागला होता... आता तो अधिकच धोकादायक झाला होता !!

*****

Maitreyee Bhagwat
11.9.2009

Thursday, September 3, 2009

काही सुचत नाही तेव्हां


काही सुचत नाही तेव्हां
ढगांवर पडून रहावं
लाटालाटांनी पसरत
मस्त झिरपत रहावं

काही सुचत नाही तेव्हां
शब्द चिवडत रहावं
इंद्रधनुष्यावर बसून
रंगात न्हात रहावं

काहीच सुचत नाही तेव्हां
पंख लावून फिरावं
फुलपाखराकडे पाहून
स्वतःवरच हसावं

काही सुचत नाही तेव्हां
अंधार ओढून घ्यावा
रात्रीला विनवून थोडा
वेळ मागून घ्यावा

काही सुचत नाही तेव्हां
कवितेला जवळ घ्यावे
शेवटच्या पंक्ती आठवून
डोळे मिटून घ्यावे

Maitreyee
03.09.2009

Sunday, August 30, 2009

मावळतीची दिशा ..!!

" काय रे, किती वेळ एकटक पाहतोहेस त्या समुद्राकडे ? "
तिच्या या प्रश्नावर त्याने मान न वळवता एक हुंकार भरला. " आठवते का ग? आपण तास न तास इथे येऊन बसायचो नाही इथे ? तेव्हांपासून हा अस्साच आहे. कसलाही बदल नाही त्याच्यात !"

त्याच्या केसातून हात फिरवत ती म्हणाली " त्याला काय झाले बदलायला?" तिच्या चेह-यावर हसु विलसत होते " तू मात्र बदललास.. आठवतेय ना..चांदण्या वगैरे आणून द्यायच्या बाता मारायचास "

आता मात्र त्याने मान वळवून तिच्याकडे पाहिले. तिच्या डोळ्यात रोखून पाहत मिस्किलपणे तो म्हणाला " अजूनही आवडतात का ग चांदण्या ?"
ती मान गुडघ्यात खुपसून स्वतःशीच हसत राहिली. त्यालाही मौज वाटली.

" किती वेडे होतो ग आपण ? "
" मला तरी अजून तो वेडेपणाच आवडतो..."
"बघ हं..."
" ए चुप्प बस..कुणी बघेल ना "
"आता काय धाड भरलीये? कुणाची भीती आहे?"
"भीती नाही साहेब.. लोक हासतील ना.."
"लोकांचे काय घेऊन बसलीस ?"
"हुं.. तुला काय रे.. पण वयाला शोभलं तरी पाहिजे ना "

तिच्या शेवटच्या वाक्याने तो एकदम ऒफमूड झाला. मावळतीच्या साक्षीने चेह-यावरचे रंग उतरत गेले.

" सॊरी हं.. तुझा मूड घालवला "
"इट्स ओके.. पण जाऊ दे आता.. मूड गेला तो गेलाच.. आता ही ट्रीप स्पॊईल झाली आपली "

तिच्या डोळ्यात आभाळ उतरलेले !!


त्यालाही वाईट वाटले.

" सॊरी गं.. इतकी वर्षे झाली पण माझ्यातही काही बदल नाही झाला. बघ दुखावलीस तू पुन्हा "

मळभ साफ झाल्यासारखे हसत तिने एक टप्पल दिली त्याला.


" आपली मुलं काय म्हणत असतील रे ?"
"काय म्हणणार ? म्हातारा म्हातारी नाही तर कटकट नाही आठवडाभर.. नाहीतर म्हणत असतील, या वयात लफडी करतात !"

" ए चल, आपली मुलं असे काही नाही म्हणणार रे..."

" हं"

"का रे?"

"तुलाही माहित आहे. महिन्याच्या सुरूवातीला पैसे मागावे लागतात. पेन्शन दहा दिवसात संपते. घरात काय हव काय नको आजही तूच पाहतेस. वेळ जावा म्हणून मी ही किराणा भरत होतो. पण आता ते माझेच काम झालेय. मागितल्याशिवाय पैसे मिळत नाहीत "

" जाऊ द्या हो. इतरांसारखी नाहीत आपली मुलं. व्यसन नाही. उलटं बोलणं नाही, वेगळं राहण्याचा हट्ट नाही.."


" वेगळं राहायला परवडत नाही आणि घरकामाला आपल्यासारखे जोडपे मिळत नाही "

"सोडा ना हो. आपण एन्जॊय करायला आलोय ना.. जुने दिवस आठवायचे.. भूतकाळात हरवून जायचं..काय ठरवलं होत निघताना ?"

अरे तुरे चे पुन्हा नकळत... अहो जाहो झाले होते...!


"हो ना.. पण कुणीतरी विचारले का..बाबा पैसे देऊ का? मी ही नाही मागितले.. तिरिमिरीत शेवटचे फिक्स डिपॊझिट तोडले.. सांगितले नाही तुला तेव्हां"
" अगबाई ! अहो, काय केलेत हे.. माहित आहे ना स्वप्नाची शाळेची फी भरायचीय.. राज ची तारांबळ उडेल हो अगदी !"

"अग तुला कशाला त्यांची काळजी ? आपण कधी जगायचे आपले आयुष्य ? केले कि त्यांच्यासाठी सर्व .. उडवायला पैसे असतात.. तेव्हां काही बोललो कि राग येतो..आणि आता बापाच्या फिक्स डिपॊझिट वर डोळा का ?"

"अहो, मुलांना दुःखी करून आपण कसे एन्जॊय करू शकतो ? त्यांच्या चेह-यावरच्या काळज्या पाहून का आपल्याला बरं वाटणार आहे ? आपलं काय संपलं आता.. मुलांच्या आयुष्यातच पुनःप्रत्ययाचा आनंद शोधायचा आपण आता "



तो तिच्याकडे पाहत राहिला. ..

स्वतःचे अस्तित्त्व मुलांच्यात विलीन केलेल्या तिच्या चेह-यावर मावळतीच्या तांबूस छटा खुलून दिसत होत्या. संध्याकाळची ओहोटी सुरू झाली होती. रात्री चंद्र उगवल्यावर हा समुद्र असा नसेल...नकळत त्याला वाटून गेले.
वाळूत कितीतरी तरूण जोडपी बसली होती. स्वतःशीच हसत त्यांच्यावरून त्याची नजर फिरली.. यातले काही असेच आपल्यासारखे पुन्हा येऊन बसतील इथे ..

छत्रीचा आधार घेत सावकाश उठत त्याने तिला हाताचा आधार दिला. उठताना होणारे गुडघ्याचे कष्ट बाजूला सारत तिने चष्मा साफ करीत डोळ्यावर चढवला. पायाला जाणवणारा वाळूचा मऊ स्पर्श अनुभवत त्यांची पावले पुन्हा चालू लागली.. मावळतीच्या दिशेने !!

Friday, August 28, 2009

दमलेल्या बाबासाठी....

( दमलेल्या बाबाची कहाणी या संदीप खरे यांच्या गीतावरून त्यांच्या या कल्पनेला दाद द्यावेसे वाटल्याने
कवीची क्षमा मागून...... )

चार शब्द ऐक बाबा लेकीचेही आता

खुणावती तुला सा-या धावत्या वाटा..


बाबा बाबा थांब थोडा एक माझे जरा
आटू नको देऊ तुझा मायेचा हा झरा
रोजचीच येते रात, आईच्या कुशीत
पाहशील का रे बाबा तिची दमछाक

राबतोस माझ्यासाठी ठावे आहे मला
पुरेसा होई रे तुझ्या हातांचा हा झुला

ना ना ना ना ना ना ना ना,

गर्दीमध्ये चेंगरतो जीव तुझा बाबा
शिणलेल्या श्वासांमध्ये शोधते मी तुला
दमू नको बाबा माझा सांगते देवाला
विसावेल बाबा, थोडा वेळ दे ना त्याला ..


हसणारा खेळणारा, बाबा दे ना मला
बाबा तुझा देवा बघ रागवेल तुला
ऐकले ना माझे जर कट्टी मी घेईन
बाबासाठी लवकर मोठ्ठी मी होईन


पैशाचे रे एक झाड कुंडीत लावीन
माझ्यासाठी माझा बाबा मीच मिळवीन

ना ना ना ना. ना ना ना ना




Maitreyee Bhagwat

Wednesday, August 26, 2009

देवमाणूस

"चला सरकार, या गावातले आपले दाणापाणी संपले"

घाईघाईत आवश्यक सामान पेटीत कोंबत डॉक्टर म्हणाले. बाहेर ब्राह्मणांची घरे पेटत होती. जीव वाचवायला दोन तीन कुटूंबे डॉक्टरांच्या आश्रयाला आली होती. डॉक्टर सोमण म्हणजे देवमाणूस. डॉक्टरांच्या शब्दाला गावात मान होता. त्यामुळे इथे त्यांना सुरक्षित वाटत होते. प्रसंगी स्वत्।च्या खर्चाने अत्यवस्थ रूग्णांवर शहराच्या ठिकाणी उपचार करणा-या या देवमाणसाच्या वाटेला कुणी जाणार नाही याची खात्री होती. आज या समजाला धक्का बसला होता. न्हाव्याचा मुलगा इतक्यातच सावधानतेचा इशारा देऊन गेला होता आणि तरीही डोक्टरांचा त्याच्यावर विश्वास बसला नव्हता. गावावरच्या निस्सीम प्रेमाने त्यांचा विवेक नष्ट झाला होता.

खिडकीतून दूरवर पेटते पलिते घेतलेला मोर्चा दिसत होता. विचार करायला देखील वेळ नव्हता. दागदागिने, देव पैसा अडका आणि डिग्रीचे प्रमाणपत्र व इतर आवश्यक कागदपत्रे त्यांनी पेटीत कोंबली.

अर्धांगिनीने भांड्यांचे काय असे विचारताच डॉक्टर खेकसलेच. बर्वे नुसतेच बघत होते. डॉक्टर पुन्हा ओरडले तेव्हां त्याम्णि बांधाबांध सुरू केली. जुजबी सामान घ्या म्हणून डॉक्टर ओरडत होते. पुढच्या दाराने जायचे नाही हा निर्णय झाला.

पडवीत न्हाव्याचा गण्या बैलगाडी घेऊन वाट बघत होता. डॉक्टरांच्या डोळ्यांत पाणी उभे राहिले.

"कुठल्या जन्मीचे ॠणानुबंध होते रे गण्या ?" हे विचारतांना त्यांचा गळा भरून आला होता. गण्या काही न बोलता जवळ आला. उत्तरादाखल त्याने डॉक्टरांच्या पायाला हात लावला. सोमणकाकूनी चेहरा हाताच्या ओंजलीत झाकून घेतला. डॉक्टरांच्या पायांना गरम अश्रूंचा स्पर्श झाला. त्यांनी काही न बोलता गण्याला उठवून घट्ट मिठी मारली आणि ते चक्क रडू लागले. गण्याने त्याही प्रसंगात डॉक्टरांना जवळजवळ ढकललेच""

"डॉक्टर ..वेळ न्हाई ..चला लवकर"

डॉक्टर भानावर आले. कांहीतरी विसरल्यासारखे ते घरात धावत गेले. क्षणार्धात ते पुन्हा आले. येतांना त्यांच्या हातात गांधीजींचा हसरा फोटो होता.आयुष्यभर गांधीवादी राहिलेल्या त्यांना आज या महात्म्याच्या हत्येच्या रोषाला बळी पडावे लागत होते..

रात्रीच्या अंधारात बैलगाडी चालू लागली. गण्याने पक्की सडक टाळायचा धूर्तपणा दाखवला होता. पलीकडे एक दोन मैलावर खिंडीमध्ये पलिते नाचताना दिसत होते. काय झाले असते या विचारानेच अंगावर सरसरून काटा आला. बर्वे हात जोडून बसले होते. बोकिलांनी मस्त ताणून दिली होती. सुखी माणूस..डॉक्टरांच्या मनात विचार आला.

" गण्या, एस टी च्या स्टँडावर घे म्हणजे आम्ही सुटलो..पुण्याला जाऊन बघावं म्हणतोय "

" डॉक्टर, स्टँडावर बी वाट बघत असत्याल.."

" मग रे.. ??"

"दमा कि वाईच.. टूरिंग थेटरचा मुक्काम उठलाया.. ती बी जाणार हाईत पुण्याला.. मालक माज्या ओळखीचा हाय. कायतरी येवस्था करतो "

रात्रीचे गार वारे सुटले होते. डोळे पेंगत असले तरी झोप लागत नव्हती. काळरात्र होती ती. आकाशात चंद्राला काळ्या ढगांनी गवसनी घातली होती. मिणमिणत्या चांद्ण्यांचाच काय तो आधार होता.

आपल्यामागे घराचे काय झाले असेल ? विचार स्वस्थ बसत नव्हते. त्याच वेळी जिवाची भीतीही वाटत होती.

Tuesday, August 25, 2009

बिग बँग .........!!

अंधारगर्भ सूक्ष्म पोकळी
अंतराळ व्यापणारी,
आंत आंत खेचणारी, घनकाळी
कुठवर खेचतात या, टोकदार भावना
जुलमातून जन्मणा-या, गेस्टापोंच्या यातना
किती झटले, झिजले, धावले, पडले, राबले
पदरी पडले, बाभूळवाणे, वार जिव्हारी..तुटले !
खोल खोल दर्यात, उमटते काळजातली थंड लहर
विस्फारत जाते, चिस्तारत येते, विनाशकारी कॄष्णविवर

धूसर धूम्मस, गर्भार तम्मस
आकंदित मन, शराग्री कसकस
धूसफूसते ज्वालामूखी
उफाळतो लाव्हारस
दलदलीत फसतो
आक्रोशतो जीवनरस

कोलमडण्याआधी माझ्यात मी
व्हावा एक महास्फोट
प्रसवेल मग सुशांत सॄष्टी
हॊऊदे मजवरी
इतुकीच रे कॄपादॄष्टी !






मैत्रेयी भागवत
१८ ऒगस्ट २००८

वाडा चिरेबंदी

मरूभूमीतील वाडा एकाकी
भयाण असा कि भितो स्वतःला
हालचाल पहा नागिणींची
साथ लाभते घन तिमिराची

वाघुळांना भय कसे ना
घुबडांच्या ह्या चित्कारांचे
बंद कधीचे कालद्वार हे
ध्वनी घुमते फुत्कारांचे..

डोळ्यांमधली आसवे ही
द्वारामागे चटकन लपली
एक फुलते रोप हिरवे
चिरेबंदी त्या भिंतीसवे

नागिणींचे भय वाटले
हिरवाईमधे मन दाटले
सांग हरी मी काय करू
कि द्वारामागे झुरून मरू..!!


मैत्रेयी भागवत
६ नोव्हेंबर २००८
८.४३ रात्रौ..

Thursday, July 30, 2009

वा-यासवे लहरणारी
मुक्त लहर मी
अबोल अव्यक्त फुलणारी.. मुग्ध अबोली मी
आसमंती दरव्ळणारी... कस्तुरी मी
हसणारी, हुरहुरणारी
भिरभिरणारी, थरथरणारी
सोनसळी किरणांची... प्रतिमा मी
मी मुग्धा मी स्निग्धा
चांदणे उधळीत जाणारी....चंदनशलाका
मागे येशील..उडून जाईन कापरासारखी
ये ये म्हणशील.. मुळीच येणार नाही
करशील तू आराधना जेव्हा तपस्वी होऊन
आणशील मला वेड्याचांदण्यातून खेचून
सख्या तुझी, तुझीच रे मी
शुभ्र प्रतिभा !!

मैत्रेयी भागवत१२ जुलै २००८

अवकाशवेध

क्वेसार म्हणजे काय ? कॄष्णविवर कसे बनते ? आपली आकाशगंगा कशी आहे ? अशा किती आकाशगंगा आहेत ? या प्रचंड विश्वात आपले स्थान कोणते ? असे प्रश्न पडत असतील ना ? उत्तरे जाणून घेतांना नेहमीच वाटत आले कि एखादी मराठीतले संकेतस्थळ असते तर कित्ती छान झाले असते.
मराठीतून ही माहिती देणारे एक संकेतस्थळ नुकतेच पाहण्यात आले. या संकेतस्थळाला महाराष्ट्र शासनाचा सर्वोत्तम संकेतस्थळाचा पुरस्कार देखील मिळालाय..!
अवकाशवेध.कॉम हे त्याचे.कॉम..
कळ देऊ काय ? घ्या....करा सुरूवात अवकाशाच्या प्रवासाची
http://www.avakashvedh.com/index.html