अंधारगर्भ सूक्ष्म पोकळी
अंतराळ व्यापणारी,
आंत आंत खेचणारी, घनकाळी
कुठवर खेचतात या, टोकदार भावना
जुलमातून जन्मणा-या, गेस्टापोंच्या यातना
किती झटले, झिजले, धावले, पडले, राबले
पदरी पडले, बाभूळवाणे, वार जिव्हारी..तुटले !
खोल खोल दर्यात, उमटते काळजातली थंड लहर
विस्फारत जाते, चिस्तारत येते, विनाशकारी कॄष्णविवर
धूसर धूम्मस, गर्भार तम्मस
आकंदित मन, शराग्री कसकस
धूसफूसते ज्वालामूखी
उफाळतो लाव्हारस
दलदलीत फसतो
आक्रोशतो जीवनरस
कोलमडण्याआधी माझ्यात मी
व्हावा एक महास्फोट
प्रसवेल मग सुशांत सॄष्टी
हॊऊदे मजवरी
इतुकीच रे कॄपादॄष्टी !
मैत्रेयी भागवत
१८ ऒगस्ट २००८
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
good poem.
keep it up maitreyi
Post a Comment